Deszner Salomea (1759–1809), artystka teatru, ur. w Białymstoku, z rodziców niemieckiego pochodzenia (Teschner). Starannie wychowana na dworze Jana Klemensa Branickiego, h. w. kor., u którego ojciec jej był nadwornym tapicerem. Zwróciwszy tu na siebie uwagę Stanisława Augusta, dostała się za jego protekcją w roku 1777 do teatru w Warszawie. Występowała później w różnych zespołach kolejno we Lwowie (1781), w Warszawie (1782), w Grodnie (1784), Dubnie i Wilnie, skąd po 5-letnim pobycie wróciła do Warszawy (1790). W r. 1794 założyła własną antrepryzę w Grodnie, gdzie zmarła w r. 1809. Grywała zrazu role subretek, poczym drugich amantek, w r. 1778 wystąpiła jako »pierwsza śpiewaczka na polskiej scenie« w pierwszej operze polskiej »Nędza uszczęśliwiona« (ks. Fr. Bohomolca z muzyką Macieja Kamieńskiego), odtąd też obejmowała role zarówno w operach jak w tragediach, »dramach« i komediach. Obok Agnieszki Truskolawskiej najznakomitsza artystka teatru polskiego w. XVIII.

Bogusławski W., Życie Salomei Deszner (Dzieła dramatyczne, VI 1821, 381–7; tu portret, lit. J. Sonntag); Szymanowski W., Świat dramatyczny, W. 1838, II 121–4; Wasylewski St., Portrety pań wytwornych, Lw. 1924, 87–91; Wzmianki w »Dziełach« Bogusławskiego oraz w dziejach teatru warszawskiego, lwowskiego i wileńskiego.

Ludwik Bernacki